ساختار بدنه
عنصر اصلی هر ماشین ساختار بدنه است. تمامی اجزای مختلف به بدنه خودرو متصل است. در سلسله مراتب راندگی،مهم تر از حمل و نقل،حفاظت از مسافر و بار می باشد.
ساختار بدنه نیازمند استحکام و سختی لازم برای تحمل وزن و فشار و اطمینان دراتصالات تمام اجزاء با هم است. علاوه بر این، باید مقاوم و انطاف پذیر در برابر ضربه تصادف باشد و به راحتی از سرنشینان حفاظت کند. علاوه بر این،باید تا حد ممکن برای بهینه سازی مصرف سوخت و عملکرد سبک باشد. در طول سالیان، طرح های مختلف استفاده شده است و هر یک از آنها دارای مزایا و مضراتی می باشند.
مفاهیم طراحی بدنه
قدیمی ترین طراحی بدنه خودرو، ساختار بدنه روی شاسی است. شاسی به طور معمول از دو تنه موازی (“چار چوب نردبانی”) که به آن تعلیق و قسمت تولید قدرت متصل شده است. بدنه، و یا پوسته به شاسی متصل میشود.
فرم بدنه روی شاسی تا اوایل ۱۹۶۰ تقریبا توسط تمام شرکت های اتومبیل سازی در جهان مورد استفاده قرار گرفت.تنه های اولیه از چوب (ash معمولی) ساخته شد، اما تنه نردبانی فلزی در ۱۹۳۰ متداول شد. امروزه،این نوع طراحی تنه فقط برای کامیون های سبک و suv تمام سایز به کار میروند. فرم تنه مانند یک نردبان به نظر می رسد،دو ریل طولی متصل شده توسط چند شاخه جانبی و متقابل ساخته شده است.عضوهای طولی فشارهای اصلی را تحمل میکنند. آنها بار و نیروهای طولی ناشی از شتاب و ترمز را تحمل میکنند. اعضای جانبی و متقاطع مسئولیت مقاومت در برابر نیروهای جانبی و افزایش فشارهای پیچشی را دارند.
شاسی نردبانی بر روی کامیون ها به دلیل قدرت و توانایی کلی برای حفظ وزن خود استفاده می شود. عیب معمول سنگین شدن شاسی نردبانی،از طراحی آن است (یک ساختار دو بعدی )، استحکام پیچشی بدنه نیاز به بهبود دارد. همچنین، شاسی نردبانی تمایل به اشغال مقدار زیادی از فضای با ارزش دارد و این باعث بالا رفتن نیروهای مرکز ثقل می شود.ایمنی بدنه نیز در یک وسیله نقلیه بر روی شاسی نردبانی کاهش پیدا میکند،چرا که ریل تحت تاثیر ضربه تغییر شکل پیدا نمیکند؛ یعنی انرژی ضربه بیشتر به داخل کابین و به وسیله نقلیه دیگر منتقل می شود.
منبع : caddesign.ir